Andrzej Kwilecki urodził się 23 października 1928 w rodzinnym majątku Kwilcz w Wielkopolsce jako syn ordynata Dobiesława Kwileckiego herbu Śreniawa i Zofii z Załuskich. Był wybitnym socjologiem i nauczycielem akademickim, znawcą dziejów ziemiaństwa wielkopolskiego oraz entuzjastą szachów.

Po wojnie osiedlił się Poznaniu. Zapisał się na Wydział prawno-ekonomiczny Uniwersytetu, a po zlikwidowaniu kierunku ekonomii politycznej ukończył w 1952 studia prawnicze i w 1953 studia socjologiczne na Uniwersytecie Poznańskim (przemianowanym następnie na Uniwersytet im. Adama Mickiewicza). Przez półtora roku pracował jako bibliotekarz w Bibliotece Raczyńskich. W roku 1958 podjął pracę w nowo otwartej pracowni socjologicznej Instytutu Zachodniego w Poznaniu, zajmując się osadnictwem na ziemiach zachodnich, problematyka narodowościową oraz migracjami ludności. Wraz z prof. Zygmuntem Dulczewskim w 1963 wydał znakomicie przyjęta książkę „Pamiętniki osadników ziem odzyskanych” wykorzystującą metodę autobiograficzną zapoczątkowaną przez założyciela poznańskiej socjologii Floriana Znanieckiego. W 1964 roku obronił na UAM doktorat poświęcony przesiedlonym z Beskidów Łemkom (opublikowany w 1974 r.). Jako jeden z pierwszych polskich badaczy zajął się następnie problematyką europejską publikując w 1969 r. pracę „Idea zjednoczenia Europy: polityczno-socjologiczne aspekty integracji zachodnioeuropejskiej”, która stała się podstawą jego habilitacji.

W roku 1972 podjął pracę na UAM, pełniąc w latach 1972 - 1981 funkcję dyrektora Instytutu Socjologii. W 1976 został profesorem nauk humanistycznych. Był kierownikiem Zakładu Socjologii Ogólnej, a następnie Zakładu Historii Socjologii. W przełomowym roku 1981 wybrany został delegatem Wydziału Nauk Społecznych do Senatu UAM, a w trudnym okresie lat 1982 – 1984 pełnił funkcję prorektora uczelni.

Był wnikliwym obserwatorem życia społecznego i fascynującym rozmówcą oraz bardzo dobrym i lubianym przez studentów wykładowcą. W swoich pracach i wykładach starał się używać prostego, przystępnego języka, stroniąc od naukowego żargonu. Był przyjazny i pomocny wobec współpracowników zawsze znajdując dla nich czas i radę; w wielu trudnych sytuacjach potrafił znaleźć dobre wyjście, rozładowując konflikty i jednocześnie broniąc niezależności Instytutu. Wypromował 19 doktorów i 110 magistrów.

Pracował także w Zakładzie Badań Narodowościowych PAN oraz w Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu. Wygłosił też cykl wykładów w paryskiej École des hautes études en sciences sociales. Wybrany został na jedną kadencję przewodniczącym Komitetu Nauk Socjologicznych Polskiej Akademii Nauk. Współpracował z redakcjami „Studiów Socjologicznych” oraz „Ruchu Prawniczego, Ekonomicznego i Socjologicznego”. Był członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Polskiego Towarzystwa Socjologicznego i Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”.

Z dniem 1 listopada 1988 roku przeszedł na emeryturę oddając się swojej wieloletniej pasji – historii polskiego, a zwłaszcza wielkopolskiego ziemiaństwa. Owocem tej pasji były kolejne książki: „Ziemiaństwo wielkopolskie” (1998), „Ziemiaństwo wielkopolskie: między wsią a miastem” (2001), „Wielkopolskie rody ziemiańskie”(2010). Powrócił także do metody autobiograficznej jako współredaktor dwutomowej pracy „Robotnicze losy: życiorysy własne robotników pisane w latach konfliktu 1981–1982” wydanej w 1996 roku.

Otrzymał wiele odznaczeń: Złoty krzyż Zasługi, i kolejno Krzyż Kawalerski, Krzyż Oficerski i wreszcie Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski; ten ostatni przyznany mu w 2010 roku przez prezydenta Bronisława Komorowskiego „za wybitne zasługi w kultywowaniu tradycji narodowej, pielęgnowaniu polskości oraz w rozwijaniu świadomości narodowej, obywatelskiej i kulturowej”. Otrzymał także Medal Komisji Edukacji Narodowej oraz w 2011 roku Nagrodę im. Ryszarda Kapuścińskiego przyznawaną przez Marszałka Województwa Wielkopolskiego.

Był pasjonatem szachów. W latach 1948 i 1949 zdobył mistrzostwo Poznania w szachach, w latach 1949-1954 dotarł do finałów mistrzostw Polski. W 1953 roku otrzymał tytuł mistrza krajowego. Później często grywał w szachy w jednym z poznańskich klubów, a w 1990 roku napisał książkę „Szachy w Poznaniu 1839 -1988”

W roku 1952 ożenił się z Ireną Reślińską. Małżeństwo miało dwie córki; Sewerynę i Barbarę.

Zmarł w Poznaniu 14 października 2019 roku w wieku 91 lat.